GİZLİ BİR HAZİNE İDİM BİLİNMEYİ İSTEDİM

Nedense, insan dışında hiç bir mahlukat kendi türünü öldürmüyor, minicik cüssesiyle vücudu hasta edebilen mikroplar bile birbirlerini öldürmüyor?

İnsan dışındakiler nereden gelip nereye gittiklerini daha iyi biliyor olabilirler mi?

Kimileri işkence ediyor, öldürüyor, neden?

Hakikat seviyesindeki ana fikir "Ne sen varsın, ne ben" diye geçiyor, yazılı kaynaklarda.

İnsan, okumayı, yazmayı öğrenince ardından iletişebilmek için şahısları -sen, ben, o- diye tanımlaması gerekir. Ancak öyle bir kaptırır ki ben’lere, bencilliğe, benliğe, ben böyleyim, ben şöyleyim, ben kelimesini tekrarladıkça nefsi kabardıkça kabarır ve kendini bir şey sanmaya başlar... “Ben demek şeytana yakışır”, ışıklar içinde olsun, Annemin lafıdır...

İnsan, bir karıncanın yuvasını, bir sineğin tavanda baş aşağı düşmeden duruşunu yapabilir mi?

Bir yaprağın fotosentez yapmasını becerebilir mi?

Bir kertenkele hızıyla sinek yakalayabilir mi?

Bir kedinin çevikliğine, bir köpeğin sadakatine sahip mi?

Bir kadının yaratıcılığına, bir erkeğin fiziksel gücüne, bir çocuğun saflığına, hepsine birden aynı anda ve aynı bedende sahip mi?

Bütün bunlara tümüne birden sahip olduğuna inanmak yani nefsine uymak sadece insana özgü bir düşünce ve buna öyle inanır ki “her şeyi” ben bilirim edasıyla “dinleyin, anlayın, uygulayın” der de ne dediğini iki kulağa sahip olduğu halde kendisi dinlemez, alçak dağları ben yarattım diye uçtuğundan kendi sesini duyamaz.

Sahip olunan varlığın yeteneklerini tümüyle kullanabilmek mucizedir...

Koklama, tat alma ve dokunarak hissedebilmeyi,

Görme ve duyma ile önce kendimizi sonra diğerlerini kendimizle aynı olduğunu idrak edebilmek dileğiyle...